Van vinken naar vonken

"Sinds ik weblog houd ik tijd over"
Dat was voor mij toch wel de meest verrassende uitspraak die ik hoorde vandaag tijdens de presentatie die Hans Mestrum gaf op de Masterclass dag van Ecabo bij Microsoft Barneveld, en ik hoop dat hij het in een bericht op zijn weblog nog een keer wil toelichten. Een andere die me natuurlijk jaloers maakte en bovenstaande wellicht deels verklaart:
"Ik blog in de baas z'n tijd"

Tja, zo ver zal ik nooit komen. De kans is groot dat mijn bazen mijn weblog nooit bezoeken en nauwelijks van het bestaan weten. Ik schrijf trouwens ook vrijwel nooit over m'n werk, maar over m'n passie en dat was precies waar het verhaal van Hans vandaag over ging!
Barneveld ligt dan wel niet in de randstad, maar de files waren er niet minder om. Laat thuis lag er niet alleen de druk om een bericht over vandaag te plaatsen (Hans had het zo vaak genoemd in zijn verhaal), maar lagen er ook 2 dozen met MacBooks die graag uitgepakt wilden worden.
Uiteraard horen jullie daarover later meer!
Terug naar "vinken en vonken".

Een prachtig verhaal, recht uit het hart. Ik hoorde de mensen in de zaal af en toe zuchten en kreunen bij de uitspraken die Hans te berde bracht. Deels vanuit herkenning, maar ook regelmatig verbazing en ongeloof. Hans gooit namelijk alles over de kop: van intern naar extern, van besloten naar open, van beheersing naar loslaten, van regelen naar geregeld worden. Aan de hand van een aantal duidelijke sheets zet hij een heldere visie neer over hoe je je organisatie moet kantelen en open stellen. Prachtig zoals hij daarin ook de (corporate) weblogs een plaats geeft.
Natuurlijk vroeg hij om vingers uit de zaal:
1. Wie heeft een weblog?
2. Wie weet wat een weblog is?
Het is dan toch weer even schrikken als je ziet hoeveel (weinig) vingers er dan omhoog gaan.

Maar nu komt het ergste:
In zijn verhaal noemde Hans een aantal keer al die dingen die webloggers doen, zoals filmpjes maken en podcasts opnemen en heel snel publiceren. "Vanavond staat het bij Willem".... onder verwijzing naar mij, zittend op de voorste rij met al m'n apparatuur.
Echter, mijn camcorder gaf aan dat die vochtproblemen had en deed dus niks en mijn iPod gaf thuisgekomen alleen maar ruis (op m'n nieuwe MacBook, nog niet getest onder Windows:-)

Wat overblijft is een aantal foto's, geplaatst bij Flickr en een prachtige herinnering aan een schitterend verhaal. Mocht je de kans krijgen om Hans een keer te ontmoeten of te horen, grijp hem dan!