Afscheid van het Drenthe College

Afgelopen donderdag heb ik met een fijne groep collega's afscheid genomen van ruim dertig jaar Drenthe College en rechtsvoorgangers. In 1980 begonnen als randgroepjongerenwerker heb ik daar door de jaren heen de meest uiteenlopende dingen gedaan zoals was te horen in de afscheidsspeech van mijn ex-leidinggevende, die natuurlijk mijn persoonlijk dossier geraadpleegd had om daar de nodige anekdotes uit te halen. Gelukkig werd het niet al te pijnlijk. Zo wist hij ook een aantal kwaliteiten te noemen, waarbij hij overigens wel even z'n spiekbriefje moest raadplegen:-)
Na het serieuze gedeelte een hilarische sketch door het gelegenheidsduo Marcel en Theo met wie ik een aantal jaren mee ben geweest met "lesweek op locatie". Mooi hoe zij op een speelse manier nog eens uitlegden hoe ICT het onderwijs kan verrijken, ook wanneer je op wintersport bent met een groep studenten!

In mijn afscheidswoord kon ik onmogelijk iedereen noemen en bedanken, dus probeerde ik me te beperken tot de vrouwen in mijn leven op het Drenthe College, van de eerste die me "als goede tweede keus" aannam tot de laatste...

Toch wil ik ook iedereen die ik niet genoemd heb nogmaals heel hartelijk bedanken voor de geweldige samenwerking en de dingen die we samen hebben mogen doen, leren en ontdekken. Er waren bloemen, veel wijn, cadeaubonnen en andere geschenken, maar het mooist was toch jullie aanwezigheid en, voor wie er niet bij kon zijn, de fijne reacties die ik ontvangen heb zoals in het boek waar veel mensen aan hebben bijgedragen.

Onderwijs is topsport! En dan denk ik niet aan roeien, waarbij je met je rug naar het doel zonder om je heen te kijken en met alleen het zicht op de rug van je teamgenoot zo hard mogelijk trekt om over de streep te komen waarvan je weet waar die ligt. Ik ben meer een rafter. Bij het raften weet je niet wat je om de volgende bocht te wachten staat. Je hebt contact met iedereen in de boot en ziet wat iedereen doet. Je peddelt uit alle kracht bij stroomversnellingen maar kunt tot rust komen en om je heen kijken als het even rustig is. Het is spannend, kan soms gevaarlijk zijn, maar in ieder geval spectaculair!
Veel mbo instellingen bevinden zich op dit moment in woest water. Iedereen moet hard peddelen om draaikolken te ontwijken en de beste koers te vinden, geholpen door een roerganger die achterop zit en het overzicht heeft. Als je niet uitkijkt val je uit de boot, maar rafters hebben altijd een lifeline om je weer binnenboord te halen!
Ik wens mijn ex-collega's een spectaculaire vaart toe met een behouden aankomst!