Sommigen formuleren het netjes en proberen begrip te vragen voor zaken waarmee ze dagelijks geconfronteerd worden zoals Rein Bijlsma in zijn bericht: Onderwijsvernieling ja of nee. De problemen die hij daar schetst kun je inderdaad niet zo maar wegwuiven. Rein geeft aan dat docenten eigenlijk een behoudend volkje vormen, waar we rekening mee moeten houden. "ICT-bescheidenheid siert de mens" stelt Rein. "Bladen als Vives, tientallen sites als Kennisnet zouden de juichtoon misschien moeten ombuigen naar iets gematigder klanken, passend bij de realiteit en de beperkingen van het huidige onderwijs."
Maar wat is "de realiteit" en wat zijn "die beperkingen"? Ik realiseer me dat ook ik vaak een juichtoon aansla als ik weer een mooie (mogelijke) toepassing ontdekt heb, maar de grap is dat ik vaak door docenten bedankt wordt die aangeven daar juist naar op zoek te zijn en het morgen gaan toepassen in de klas! Leven die docenten in een andere realiteit met minder beperkingen? Met Rein valt hier gelukkig nog gewoon over te discussiëren:-)
Veel meer schrik ik van een artikel in Trouw van Anneke de Vries, waar Peter te Riele op zijn weblog aandacht aan besteedt onder de titel: Onderwijs verandert niet snel. Waarom zo extreem en waarom met zo'n agressieve toon? Mijn eerste reactie bij het lezen van het artikel was: je zult zo'n vrouw als collega in je team hebben! En ook daar weer die uithaal naar betweterige buitenstaanders die zich er niet mee moeten bemoeien.
Willem van Ravenstein reageert op bovenstaande op zijn eigen weblog onder de titel: Lang leve de docenten en vraagt zich daarbij ook af: "Maar waarom zou je iets moeten verbeteren als het heel goed gaat?"
In feite zegt hij daarmee "If it works, don’t fix it" en laat dat nu net de titel zijn van weer een ander bericht, dat overigens begon met als titel: innovatie...
Geert de Vries probeert een en ander te nuanceren in zijn bericht met de titel: If it works, don’t fix it. (Voorheen ‘Innovatie!’) De boodschap is echter wel: Als een lesmethode werkt, de leerdoelen worden bereikt, dan is er geen noodzaak tot verandering. Extra middelen zullen weinig bijdragen aan de leerdoelen. "Alle innovatieve ideeën die door vernieuwers worden aangeprezen zijn niet geboren uit noodzaak van een docent maar door niet-onderwijsgevenden die potentie zien in technologie en social media, hun eigen kroost Einstein-competenties zien hebben op het Internet, en dat geweldig vinden voor onderwijs" vermoedt Geert.
Na het lezen van dat bericht kan ik het niet laten te reageren en doe dat als volgt:
Nog niet zo lang geleden heb ik een kunstgebit gekregen. Dat was hard nodig omdat ik jarenlang mijn gebit verwaarloosd heb. Dat kwam weer omdat ik in de jaren ’60 een tandarts had die het nog deed op de ouderwetse manier. Hoezo verdoven? Flauwekul! Hij boorde gewoon zonder, want dat deed hij al jaren. Van mijn vrienden hoorde ik over moderne apparatuur, maar mijn tandarts deed het met de midelen die hij al jaaaren gebruikte.Naar aanleiding van mijn reactie herinnert Willem van Ravenstein zich weer een bijdrage van hemzelf uit 2009 met de titel: Krakende wagens. Prachtig, prachtig prachtig!
Toen ik uiteindelijk de moed opbracht om tóch weer naar de tandarts te gaan was mijn grootste angst dat ik terecht zou komen in een praktijk uit de jaren ’60, zonder moderne apparatuur. Gelukkig viel dat allemaal reuze mee en werd ik heel goed en met zo weinig mogelijk pijn geholpen.
Kijk naar artsen, chirurgen, tandartsen en ga zo maar door. Iedere nieuwe uitvinding die hen het werken makkelijker maakt of de resultaten beter juichen ze toe. Stel je voor dat je vakantie kiespijn krijgt en bij zo’n tandarts van de oude garde terechtkomt. Zou jij je daar laten behandelen? Of je breekt een been en komt bij een arts terecht met apparatuur uit de jaren ’60 met de instelling: “If it works, dont fix it.” Het gekke is, die geavanceerde apparatuur is niet gemaakt door artsen, tandartsen en chriurgen, maar door mensen die zich daarin gespecialiseerd hebben. Een tandarts die in het weekend in de garage zelf een nieuwe boor knutselt zou ik juist niet vertrouwen!
Dus nee, innovatieve ideeën worden niet (persé) geboren uit de noodzaak bij een docent, maar het feit dat ze van elders komen wil dus niet zeggen dat ze daarmee niet goed zijn!
Dat niet willen zien is misschien nog wel gevaarlijker dan te zeggen: If it works, dont fix it.
Sugata Mitra liet in een presentatie een foto zien van een operatiekamer uit 1850 en een van een operatiekamer uit 2010 Daarna liet hij een foto zien van een klaslokaal uit 1850 en een uit 2010. Zou jij in het leslokaal van 1850 net zo goed uit de voeten kunnen? En als het antwoord ja is, geldt dat dan ook voor de leerlingen?
“Zou het echt aan docenten liggen dat innovatieve ontwikkelingen niet doordringen in het onderwijs?” De vraag klopt niet! Wat ik namelijk dagelijks om me heen zie zijn prachtige voorbeelden van docenten waar het kwartje wél gevallen is en die uitbundig gebruikmaken van die innovatie. Er wordt schamper gesproken over niet onderwijsgevenden die het beter weten terwijl ze langs de lijn staan. “Schriftgeleerden” worden ze genoemd. Maar kijk dan naar de blogs van die leerkrachten die wel open staan voor innovatie en het enthousiast toepassen. In feite krijgen deze professionals een steek in de rug door berichten zoals deze. Het doet me denken aan de gesprekken in de docentenkamer tijdens de pauze. De groep oudgedienden die al klagend te kennen gaf dat “het” voor hen allemaal niet meer hoefde en aan de andere kant de groep docenten die elkaar tips gaf en ideeén uitwisselde…
Hierboven heb ik een paar namen genoemd en een paar links gegeven naar verschillende blogberichten, maar deze discussie wordt op Twitter door veel meer mensen gevoerd. De meesten doen dat gelukkig met respect, luisterend naar de ander. Sommigen trekken echter alle registers open en reageren soms op het onbeschofte af met een soort van PVV taalgebruik dat je ook wel tegenkomt op het BON forum. Als ik vraag waarom dat op zo'n manier moet krijg ik als reactie dat betreffende persoon in het echte leven wel meevalt... Voor mij hoort Twitter echter ook tot het echte leven. Ik val helemaal van mijn stoel als ik op de BON site lees dat betreffende man onder pseudoniem twittert omdat hij het vervelend vindt door leerlingen aangesproken te worden op zijn schrijfsels. Als je je gedraagt voor je leerlingen, gedraag je dan ook tussen volwassenen zou ik zeggen!
Ik heb me dit jaar voorgenomen vooral positieve berichten te plaatsen. Het is tenslotte lente in het onderwijs! Maar als ik geconfronteerd word met die behoudende geluiden valt me dat niet mee merk ik nu al. Het is blijkbaar de realiteit zoals die door sommigen in het onderwijs ervaren wordt. Of is het een mooi excuus om lekker de dingen te blijven doen zoals je gewend bent?
Genoeg geneuzeld... Mijn volgende bericht gaat hopelijk weer over een mooie innovatieve toepassing in het onderwijs!
Wauw, goed beschreven en gelukkig toch lente in het onderwijs! Innovaties zijn nodig stilstand is achteruitgang dat geldt voor het bedrijfsleven maar ook voor onderwijs.
BeantwoordenVerwijderenMooi Willem, hoe je allerlei uitingen met elkaar verbindt en er dus voor zorgt dat meningen en mensen bij elkaar worden gebracht. Ik ben het helemaal met je eens dat het prettig zou zijn als mensen niet anoniem of onder pseudoniem fatsoenlijk en met respect communiceren. Niet om elkaar de loef af te steken, maar met de intentie om het onderwijs te verbeteren door van elkaar te leren.
BeantwoordenVerwijderenWat mij betreft wordt vervolgd en word gevolgd!
Genoten heb ik van de manier waarop ik uitgenodigd wordt om zelf na te denken. Ben ik een groot voorstander van: zelf nadenken. Om functioneel zelf na te denken is het belangrijk om dingen aangereikt te krijgen, op andere opinies, ideeën en gezichtspunten gewezen te worden.
BeantwoordenVerwijderenHoe zou het zijn om kinderen in het huidige onderwijs daartoe te stimuleren en hun te vragen hoe zij een betere versie van zichzelf, onszelf als mensen zien. Met alle broekzaktechnologie en social media d'r bij. Hoe zou het zijn om dan in samenspraak te zijn met hen om met hen na te denken vanuit de levenswijsheid die wij -- ik hoor tot dezelfde haarkleur als de auteur -- inmiddels in een hele andere tijd, in een hele andere wereld hebben opgedaan over wat het is om werkelijk menselijk te zijn. Dan is de vraag of het werkt een vraag geworden van hoe het in een nog mooiere, functionelere, menselijkere manier zou kunnen gaan werken. Want de wereld verandert, met of zonder ons. Laten we verandering dan iets maken waar we allemaal iets aan zullen hebben, nu en later. En laten wij van de grijze haren dan bijdragen dat je als mensen op een gegeven moment toch echt als gemeenschap moet zeggen: "Technologisch kan het allemaal wel, maar het is schadelijk voor ons als mensen en de wereld als geheel." Kernenergie is zo'n technologisch hoogstandje, bijvoorbeeld. Het is geweldig dat je kunt communiceren met vrienden en familie aan de andere kant van de wereld en realtime in de kamer kunt kijken, maar je buur woont naast je: wie is die mens eigenlijk?
Waarom zou je (n)iets veranderen? Het is eigenlijk al anders dan het was. Het enige wat je kunt doen, is kijken hoe je er samen iets mooiers van kunt maken dan het was. Dat moet je dan wel nu doen.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenIk heb een reactie op mijn blog. Graag verwijs ik daarnaar voor de context en volledige discussie naar aanleiding van mijn eerste post.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me heel erg goed voorstellen dat docenten onder pseudoniem op het internet leven, en aan de reacties te zien worden de verschillende ‘rollen’ niet goed begrepen. Onderwijsgevenden leven in een aantal werelden, de privewereld (familie, vrienden), de werksituatie (collega's, organisatie) en de wereld van de leerlingen/studenten (voor de klas met een voorbeeldfunctie).
Een situatie waarin de werelden botsen is bijvoorbeeld, als de onderwijsorganisatie slecht is en zaken lopen niet zoals gewenst. Dan worden er in de werksituatie veel brandjes geblust. Er kan tussen collega's wrijving zijn, of juist collegialiteit, spanning met management en zelfs 'angstcultuur'. Dit wordt niet naar leerlingen ge-uit. Zij worden hiertegen terecht beschermd. De docent speelt op dat moment een andere rol en zal de leerlingen wellicht behoeden voor zijn eigen mening. In de privesituatie kan op verjaardagsfeestjes weer anders gereageerd worden door familileden, naar aanleiding van wat in het nieuws speelt. Wat weer een andere rol is waarmee hij moet omgaan.
Ander voorbeeld: Ik zal als docent nooit een student toevoegen bij mijn faceboekvrienden. De relatie is zakelijk. Met privezaken hebben ze niets te maken. Niet voor niets hebben onderwijsorganisaties regels over gedrag in sociale media.
In zekere zin is een docent een publiek figuur.
Wat dat betreft zou een beetje begrip voor spanningen tussen verschillende rollen op zijn plaats zijn.
Sowieso gaat het in discussies toch om de inhoud en of de argumenten zinvol zijn, en niet om hoe diegene er (virtueel) uitziet?
@Geert
BeantwoordenVerwijderenHartelijk dank voor je uitgebreide reactie.
Ik respecteer je standpunt, maar denk daar zelf echt anders over. Ik ben die ik ben, in alle omstandigheden en in iedere groepssamenstelling!
Ik vind het heel vervelend er nu aan te moeten twijfelen of ik inderdaad met Geert de Vries te maken heb of met iemand die zich als zodanig voordoet.
Heb me dat zelfs nooit afgevraagd tot afgelopen week, dus dacht echt dat Hannes Hannes heette. Het was voor mij een schok toen ik erachter kwam dat ik met een heel ander persoon te maken had!
Tja, dat is een eigenschap van dit soort media. Een andere eigenschap is geheugen, wat zeer hinderlijk kan zijn en jaren later kan blijven achtervolgen.
BeantwoordenVerwijderenEen naam is eigenlijk niet veel meer dan een naam. De persoon erachter is met pseudoniem nog net zo (on)bekend als de echte eigen naam. Pas bij bekendheid met de persoon in 'real life' gaat het een rol spelen.
De fysieke en de digitale werkelijkheid gaan zich steeds meer vermengen de komende tijd. Mijn iPhone maakt straks uit of de verwarming thuis al aan moet als ik op weg naar huis ben ..
BeantwoordenVerwijderenDie ontwikkeling is net zo min te stoppen als eb of vloed, en zo'n ontwikkeling is ook niet positief of negatief te noemen. Het gaat er steeds meer om dat we hierin een weg vinden en er positief mee om leren gaan, net als bijvoorbeeld met buskruit, dat duidelijk ook destructieve en positieve toepassingen kent.
Het geplaatste stuk en de reacties erop leiden mij, zoals zo vaak, terug naar de vraag: hoe kan het dat onderwijs het enige domein in de maatschappij is en blijft waar men zich nog afvraagt of ICT wel toegevoegde waarde heeft?
Ik heb respect voor de tandarts die op basis van degelijk, traditioneel vakmanschap mijn gebit op orde houdt. Zo een had ik er en ik was er tevreden over. Hij is gestopt en mijn nieuwe tandarts blijkt toch aardig wat stapjes verder te gaan dan 'if it ain't broke, don't fix it'.
Bij tandartsen én in het onderwijs zouden we ermee geholpen zijn als we stijl, visie, vakmanschap en resultaten kunnen vergelijken en op basis daarvan een afgewogen keuze maken. Tijdens ons symposium Honderd Jaar Levende Talen merkte Erik van Muiswinkel op dat we dat ook doen met muziek- of sportleraren – misschien is onderwijs wel de uitzondering.
Dit soort openheid kan ertoe leiden dat we niet argwanend tegenover traditie dan wel vernieuwing hoeven te staan: de digitale wereld is erbij gekomen, niet in plaats van. Laten we er zo naar kijken en er dan naar handelen: niet of-of maar en-en.
Mooi geschreven verhaal, alhoewel deze zin gelijk wat afbreuk doet aan het verhaal zelf. Ik vind namelijk de verbinding die gelegd wordt tussen verschillende zaken erg goed.
BeantwoordenVerwijderenHet is ook datgene wat we moeten zoeken. Docenten leven naar mijn mening niet in twee, drie verschillende werelden. Als docent/leraar kun je nooit je eigen geschiedenis buiten de deur laten. Alles wat je in je leven hebt meegemaakt, is overkomen, hebt gedaan en hebt gelaten heeft jou gevormd tot de persoon. Zelfs meningen, innovaties of standpunten die niet bij jouw uitgangspunten passen, hebben invloed. Ze laten je verstarren, brengen je in beweging, in vertwijfeling, in vervoering of in verwachting.
Natuurlijk is het lastig om op het internet als leerkracht bekend te zijn. Ik ben mezelf erg bewust van de openheid die er is, Ouders en leerlingn kunnen uitingen over onderwijs lezen. Collega's kunnen dat ook. Maar ik heb zelf het idee en gevoel dat de persoon die ik op het net laat zien, niet verschilt van de persoon die ik levende lijve ben. Natuurlijk mis je het oogcontact, de lichaamstaal en de intonatie van de woorden die ik hier nu typ. Maar het laten zien van een getrouwe foto en echte naam geeft voor mij een betere blik op de persoon dan een pseudoniem of avatar.
Ik vind het wel jammer om te lezen dat onderwijs als enige deel van de maatschappij wordt gezien, dat de meerwaarde van ICT niet in ziet. DAt ligt genuanceerder naar mijn mening. ICT kan een meerwaarde hebben, het heeft het niet. En voor men daar over valt, lees de zin nogmaals, met nadruk op de woorden 'kan' en 'heeft'.
Vergelijk met het een stratenmaker. Die zal niet erg blij wanneer hij een Samsung Galaxy S en iPad in zijn handen krijgt, met de opdracht om een wild verband te leggen in het tuinpad van zijn vader. Zaken moeten gebruikt worden waar ze nodig zijn, en waar ze ook daadwerkelijk meerwaarde hebben. Daarbij kun je natuurlijk proefondervindelijk te werk gaan.
En een relatie met een leerling is voor mij niet zakelijk. Als het zover is, lever je namelijk product, 48.1C 'curriculum geschiedenis' aan client 4HAVO4.21 'leerling Bartels'. Leraar en leerling zijn full partners, twee kanten van dezelfde medaille en zonder elkaar komen ze niet waar ze heen willen.
Waarom zou je (n)iets veranderen? Niet omdat het kan, maar omdat het een daadwerkelijk verbetering is van wat er is. Dan wordt het inderdaad en-en. Het goede behoud je, en dat versterk je door nieuwe inzichten in te zetten.
"hoe kan het dat onderwijs het enige domein in de maatschappij is en blijft waar men zich nog afvraagt of ICT wel toegevoegde waarde heeft?"
BeantwoordenVerwijderenDaarbij sluit ik me aan bij het antwoord van Martin Dogger.
De toegevoegde waarde hangt wat mij betreft af van het doel, in dit geval onderwijs, gespecificeerd in leerdoelen en gewenste ontwikkeling van leerlingen/studenten.
ICT in een geschiedenisles met als onderwerp de middeleeuwen zal een heel andere vorm en meerwaarde hebben dan ICT in een informaticales met als onderwerp verschillende media. In het eerste geval is ICT wellicht helemaal niet nodig, in het tweede geval is ICT noodzakelijk omdat het onderwerp van leren is.
@Geert,
BeantwoordenVerwijderenWat heet nodig?
We hebben eerder in deze discussie al gezien dat je best met een Lelijke Eend naar Frankrijk kunt rijden. Je bereikt je bestemming (als dat je doel is).
Maar hoeveel prettiger is het niet met een luxe auto? Als dat kan, waarom zou je dat jezelf en je passagiers onthouden, tenzij je lid bent van de Deux Chevaux club?
Is leren vergelijkbaar als rijden van A naar B?
BeantwoordenVerwijderenvergelijkbaar "met" natuurlijk :)
BeantwoordenVerwijderen@Willem
BeantwoordenVerwijderenHet probleem van veel luxe auto's is dat ze:
1. Erg duur zijn
2. Veel vervuilen
3. Gevoelig voor storingen door alle electronica
4. Harder rijden dan mogelijk.
@Rein,
BeantwoordenVerwijderenHet laat je niet los hè?
1. Een oude auto kost vaak meer in onderhoud dan een nieuwe
2. Nieuwe auto's zijn een stuk schoner dan oude auto's. Niet voor niets betaal je voor sommige modellen minder bijtelling en geen wegenbelasting
3. Da's mooi, want dan leiden we al die mbo'ers tenminste niet voor niks op!
4. Een auto rijdt nooit harder dan mogelijk. Soms wel harder dan toegestaan. Echter, sinds ik een auto heb met cruise-control heb ik aanmerkelijk minder bekeuringen dan daarvoor!
Nu jij weer:-)
@Willem,
BeantwoordenVerwijderenHoe je het ook wendt of keert, er is in de afgelopen jaren heel veel tijd en geld geïnvesteerd in vernieuwingen door ICT. Het rendement is twijfelachtig: de ene keer wel, de andere keer niet.
We zijn nu in een situatie aangeland dat iedereen let op wat er in het onderwijs gebeurt en klaar staat met de kaasschaaf om nóg een bezuinigingsronde op ons los te laten. De trend is dat ICT daarbij niet wordt ontzien. We kúnnen het gewoon niet meer aan de buitenwereld én aan het onderwijsveld verkopen dat ICT HET middel is om alle problemen op te lossen, zeker niet gezien de kosten en tijd die dit met zich meebrengt. We lijken dan op iemand die langs de deuren komt met een mooi product en direct een voet tussen de deur komt.
Docenten raken dan een beetje murw, want die maken zich meer en meer zorgen over hun baan, de toenemende werkdruk, de toenemende zorgvraag van leerlingen, de klassegrootte, noem maar op. Wanneer je fulltime voor de klas staat heb je vaak gewoon geen tijd en geen puf om je ook nog eens te verdiepen in al het moois en leuks wat wordt aangeboden. Dat heeft niks met behoudendheid of starheid te maken, maar alles met de maatschappelijke situatie waarin we ons nu bevinden, mooie initiatieven als "Lente in het Onderwijs" ten spijt.
We zitten echter nu met "Herfst in het Onderwijs". De winter komt er aan. Een eekhoorn gaat dan niet ijverig nieuwe zaadjes bij elkaar sprokkelen, maar spreekt juist z'n wintervoorraad aan, om straks, wanneer de echte lente komt ( = een cultuuromslag in het denken over onderwijs ) er vol tegen aan te gaan.
Hallo Rein,
BeantwoordenVerwijderenFijn dat je de discussie hier voortzet!
Als het goed is heb je mij nooit horen zeggen dat ict hét middel is om alle problemen op te lossen en dat zal ik ook nooit doen.
Het enige dat ik op mijn eigen weblog doe is mensen die daar open voor staan handige tools en tips aanreiken. Het hoeft niet, het mag.
Zelf heb ik de indruk dat die tools en tips het werk kunnen vergemakkelijken, leuker maken en verlichten, maar wie ben ik?
Dat "de docent" domweg geen tijd heeft om er nog wat bij te doen doet me wel denken aan een stripverhaal waarin iemand van a naar b rent. Een ander komt langszij fietsen met een extra fiets in de hand en zegt: wil je deze fiets gebruiken, dan ben je er veel sneller. Waarop de ander antwoordt: sorry, ik heb nu geen tijd om te leren fietsen, want ik moet op tijd bij b zijn.
Het antwoord op dit dilemma geef je zelf al:
Er moet een échte lente komen, maar dat betekent wel een cultuuromslag in het DENKEN over onderwijs!
Computers denken niet, dat kunnen alleen mensen. In dit geval dus leraren die die omslag zullen moeten maken.
Verder verbaast het me dat je zegt dat ict geld kost. Als je het goed inzet bespaart het juist enorm veel. Maar dan moet je het inderdaad wel vanuit een visie en met beleid doen.
Lente in het onderwijs wil mensen triggeren om hierover meer na te denken. Jij bent daar dus al heel erg mee bezig!
Iedere docent die naar aanleiding van deze discussie zegt: rot toch op met je lente, laat me met rust, ik bepaal zelf wel wat ik wel en wat ik niet doe in mijn klas met mijn leerlingen gaat het met die houding (naar mijn bescheiden mening) uiteindelijk niet redden. Natuurlijk mag hij voorlopig van a naar b blijven rennen, tot er een leidinggevende komt die tegen hem zegt: moet je goed luisteren, je leert nu fietsen of je zoekt maar een ander ambacht...
Ik heb afgelopen week nagegaan in hoeverre ik een vorm van ict inzet in mijn lessen. Heel erg veel. Maar goed, ik geef les aan een hbo, misschien scheelt dat. Laatst lag het netwerk eruit, ik kon bijna niet meer werken! E-mail, elektronische leeromgeving, beamers en wifi, zonder kan bijna niet meer.
BeantwoordenVerwijderenIk heb nagedacht over mobieltjes e.d. En die zet ik niet in want leermiddelen dienen voor iedereen toegankelijk te zijn. Inzet van mobiele telefoons zou oneerlijk zijn tegenover degenen die geen mobiel hebben met mogelijkheid tot bepaalde apps. Leermiddelen die geld kosten dienen een aantoonbare meerwaarde te hebben en op de 'boeken'lijst gezet te worden. We gaan bijvoorbeeld ook niet uit van bezit van laptops voor iedereen, tenzij beschikbaar gesteld door de hogeschool, maar dat is niet het geval.
In een les was papier nodig (om tekenen van een logaritmische grafiek te oefenen), maar niemand had dat bij zich, slechts laptops. Dat was een vreemde ervaring.
Dus wellicht hebben we (ik en anderen) een dusdanig verschillende
beleving van onderwijs en innovatie dat dat eerst afgestemd moet worden.
'Verandering in onderwijs' is voor mij 'verandering in hbo'.
Zoals bekend heeft het hbo een heel andere en eigen problematiek dan basis of voortgezet onderwijs. Het ministerie, de inspectie en de media hebben het er druk mee.
In het hbo is de laatste jaren het onderwijs zeer veel veranderd (zoals invoering van cgo, bama-structuur e.d.) zodat terug naar kennis i.p.v. competenties en dergelijke een dominante tendens is.
Ofwel, op de hogeschool waar ik werk: Terugdraaien van sommige veranderingen want ze hebben meer schade dan goed gedaan.
Bedankt voor je reactie Geert.
BeantwoordenVerwijderenVoor mij is heel duidelijk dat echt (lang) niet alles met behulp van (de ondersteuning van) ICT hoeft.
Het ergste vind ik een docent die zijn studenten naar huis stuurt "omdat het netwerk eruit ligt". Ik vind dat een docent ten allen tijde in staat moet zijn (en de wil moet hebben) om zijn leerlingen te boeien: met of zonder pc of papier! Een mooi verhaal met aansluitend een groepsopdracht of wat dan ook, verzin het maar. (Het uitvallen van) Techniek mag nooit een excuus zijn om iets maar niet te doen.
Er is niks mis mee om studenten te laten ervaren hoe het is om iest op of met papier uit te rekenen. Wat als ze ergens in het veld staan en hun pda valt in de klei?
Overigens stellen veel opleidingen in het MBO al een notebook verplicht bij verschillende opleidingen. Het verbaast me als het HBO daar op achter zou lopen?
Iets op papier kunnen doen is een vaardigheid die wat mij betreft onderdeel is van het totale pakket aan vaardigheden die een hbo-er meekrijgt. (het 'wat' hangt af van de sector). Dus daar wordt les in gegeven. Daarnaast worden met papier meer en andere dingen geleerd dan van een scherm.
BeantwoordenVerwijderenIk ben het helemaal met je eens dat een docent ten allen tijde in staat moet zijn om de les doorgang te laten vinden als de techniek het laat afweten. Maar stel je eens in de schoenen van een docent die de keuze heeft van een les (met identieke leerdoelen) waarbij gebruik gemaakt wordt van technologie en een les zonder technologie. De les met technologie dient eigenlijk tweemaal voorbereid te worden: met en zonder, voor het geval de technologie het laat afweten. Voor de docent is gebruik van technologie dus vaak dubbel werk. Nu doen we dat niet (die tijd is er niet) dus improvisatietalent is ook een handige eigenschap van docenten :)
Tja, laptops verplicht. Hbo dat zou achterlopen op het mbo? Verplichting impliceert een 'contract' waar partijen elkaar op kunnen aanspreken. Kan op de boekenlijst (verplichte door student aan te schaffen leermiddelen) van een mbo een laptop van €400 a €500 staan? Of wordt het door de mbo-instelling gefinancierd?
Lessen die gebruik maken van computers vinden plaats in computerlokalen, gefaciliteerd door de instelling.